Bij het vak Levensbeschouwing beginnen we met een spel om leerlingen te laten zien dat mensen eigenlijk niets écht zeker weten. Om dat te kunnen accepteren moeten ze dingen die ze zeker denken te weten durven loslaten. Om zo op een andere manier te leren kijken naar kennis. Op die manier leer ik ze een kritische houding aan te nemen. Ik geef ook Denken en Doen (praktische filosofie) en daar beoordelen we leerlingen niet op hoe goed ze iets kunnen maar op hoe goed ze kunnen reflecteren op zichzelf: nadenken over wat goed gaat en wat beter kan. Als ze dus fouten maken is dat helemaal oké. Ze denken dan na over hoe ze het een volgende keer, heel concreet, anders zouden kunnen doen. Maar reflecteren op wat goed gaat is net zo belangrijk. Waaróm gaat dit precies goed bij mij? En hoe zorg ik ervoor dat ik dat goede behoud?